Afscheid nemen en loslaten

Jolanda Kleiss
Jolanda Kleiss

Momenten van verwondering,verbondenheid en loslaten

Zo klein als ze is.. Ze heeft  me veel geleerd over verantwoordelijkheid, afhankelijkheid, verwondering, verbondenheid en loslaten en welke emoties je daarbij ervaart.

Myra heb ik haar genoemd, dat was de eerste naam die me te binnen schoot.
Een lammetje wat continue bij het drinken verstoten werd door haar moeder. Zonder erover na te denken zeg ik ;”als haar moeder haar af blijft stoten dan bel me maar dan breng ik haar wel groot met de fles.
3 dagen oud was ze. Ze riep bij me een gevoel van kwetsbaarheid en kracht op. Zoiets van “ik ga het wel redden.”

Na 2 dagen werd ik gebeld of ik haar wilde komen halen want haar moeder bleef haar afstoten.
Ik ben haar gelijk in de auto gesprongen heb alles uit mijn handen laten vallen waar ik mee bezig was en ben haar gaan halen. Met haar op schoot ben ik naar huis gereden.
Waar ben ik aan begonnen dacht ik. Ik had eigenlijk net besloten om na zappie de geit van 15 jaar geen andere dieren meer te nemen. Ik kwam nu al handen te kort.

Wat doe je als je zo’n kwetsbaar wezentje ziet vol levens lust…
Die wil je een kans geven.

Samen met een vriendin hebben we diensten gedraaid om haar de fles te geven. Begonnen met 6 voedingen per dag tot 1 voeding per dag en dat in zes weken tijd. Mijn leven stond alleen maar in het teken van Myra.

Ze werd daardoor erg aanhankelijk en ze liep als een hondje achter ons aan. Het was erg aandoenlijk. Ze hoefde me maar te horen en ze begon te mekkeren. Ze was vriendjes met Luna de hond, Dorus de kat en later werd Sappie de geit (van 15 jaar) haar grote tante.

Ik wist dat er een moment zou komen waarop ik een verstandige beslissing moest nemen.

Als Sappie de geit er niet meer zou zijn dan zou ze alleen staan en ik ken mezelf dan zou ik toch weer uitkijken naar een vriendinnetje voor haar….
Ik had hierdoor al minder tijd voor de paarden.. Wat moest ik doen.

Een stemmetje in me zei me , vraag het aan de kinderboerderij, dan staat ze vlakbij, ze zal daar tussen meerdere geitjes en schapen komen te staan, een ander stemmetje zei weer;” nou hoe vaak nemen ze daar dieren van je over dat is maar heel zeldzaam, zal je ze wel weg doen?”. Wat vond ik het lastig. Ik had nog nooit een dier weg gedaan. Ook wist ik dat ze daar veel meer aandacht zou krijgen dan hier bij mij.

Daar reden we dan Myra met luna achterin op weg naar haar nieuwe woon adres ‘De kinderboerderij in Uden’. Vol vertrouwen liep ze met me mee. Haar nieuwe vriendjes stonden allemaal op een boomstronk netjes naast elkaar en 1 van de geitjes wam even snuffelen.

En wat mekkerde ze toen ik weg reed, mijn hart verscheurde.. Wat had ik gedaan? Had ik er wel goed aan gedaan? Had ik niet toch de emotionele beslissing moeten nemen en haar hier houden? Zullen ze wel goed voor haar zorgen daar? Wat als ze het niet naar haar zin heeft? Er gingen zoveel gedachtes door me heen.

Wat zijn dat lastige momenten, momenten dat je oude situaties los moet laten.

We hebben haar nu geadopteerd en na 2 dagen ben ik haar opgaan zoeken. Daar stond ze in het weitje tussen haar nieuwe vriendjes de geitjes en in ieder oor een oormerk. Was het mijn eigen verdriet om haar zo te zien of zag ik echt een treurige blik in haar ogen?

Ik riep haar, ze merkende en kwam gelijk naar me toe. Ik heb haar wat geknuffeld en haar geobserveerd, gelukkig… ze liep ook naar andere kinderen toe in de wei die kwamen kijken, ze was aan het zoeken …

Er kwam nog een geitje naar haar toe die uitdagend en speels op haar af kwam , als of hij wilde zeggen;
“kom op Myra niet getreurd dit is je nieuwe leventje en wij zijn je nieuwe vriendjes..

Ik ben de wei uitgelopen en heb haar van een afstand nog even geobserveerd. Ze bleef me volgen met haar ogen en af en toe mekkerde ze zacht…

Altijd zal ze een plekje in mijn hart hebben en ik zal haar blijven opzoeken. Het zal echt nog wel even duren voor dat ik haar volledig loskan laten en geen verdriet meer voel .

Ik accepteer het proces van afscheid en loslaten.

En toch blijf ik tegen mezelf zeggen: “als ze echt niet gelukkig is dan ga ik haar terug halen”

Ondanks dat de situatie me erg verdrietig stemt haar los te laten, had ik het voor geen goud willen missen want de intensiteit van mijn verdriet om haar los te laten was net zo intens als de momenten van verwondering en de liefde die ik voor haar gevoelt heb om haar in leven te houden.

Wat hebben we van haar genoten en we blijven haar volgen in haar ontwikkeling.

Dit bericht delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Equizenz maakt gebruik van cookies om de website te analyseren, personaliseren en te verbeteren. Door gebruik te maken van onze website stemt u hier mee in. Kijkt u voor meer informatie in onze privacy statement.