Mijn ervaringen bij Equizenz
“Het kind in mij met zoveel verdriet dat zo lang vast heeft gezeten”
geschreven door een cliënte.
Druk, druk, druk, als mensen vroegen; hoe gaat het met je?
Dan was ook vaak mijn antwoord; druk, druk, druk.
Druk op mijn werk, druk thuis, druk met vrienden, familie, sporten, leren, enz. enz.
Alle ballen in de lucht houden, luisteren naar alle “ellende” van vrienden, familie, bekenden, collega’s, want bij Angela, daar voelt iedereen zich op zijn/haar gemak, bij Angela kan je je verhaal kwijt, bij Angela is het altijd zo fijn in huis.
Maar mijn batterij raakte langzaam leeg.
Nee, dat is niet goed...
Ik was een vechter, een doorzetter, een rasoptimist. Mijn glas was altijd halfvol. Ik was positief, lief, aardig en ik kon niet tegen onrecht. Altijd alles verdedigen en er vol tegenin gaan, om die ander ook te laten geloven en vechten waar ik voor stond.
Zeer gelovig opgevoed van thuis uit. Altijd het brave kind geweest. Je doet het zo, want zo moet het. Nee, dat is niet goed, want zo hoort het. Altijd een vingertje, altijd in de maat lopen.
Er over praten kon ik met niemand
Tot het moment van mijn meltdown, zo noem ik het: een meltdown. Ik had geen burn-out en ik was niet overspannen. Ik ken mijn lijf door en door, ik was altijd al anders dan anderen, zag en voelde dingen maar erover praten kon ik met niemand.
Dus op een gegeven moment denk je: het zal wel aan mij liggen, want de rest, die anderen, die zijn zo niet. Dus het lag aan mij.
Al weken voelde ik een enorme woede die mijn gevoel en lijf haast opvrat. Alsof er “iets” in me zat wat niet bij mij hoorde. Heel opvliegend, heel emotioneel, slecht slapen, maar vooral boos op alles en iedereen. Ik dacht zelfs nog: het is misschien wel de overgang.
Tot ik op die bewuste dag in de lift stond en alleen maar dacht aan iets wat ik hier netjes zal verwoorden: ik doe jou iets aan. Die ‘jou’ was een willekeurig persoon; het was niet tegen iemand gericht.
Ik was zo bang van mezelf en van mijn gevoel, dat ik wist dat ik hulp moest zoeken.
Niets gebeurt met toeval
Ik heb uren op mijn werk gehuild en bij thuiskomst kon ik niet meer stoppen. Mijn man heeft alle afspraken van dat weekend afgezegd. Ik heb op die bewuste zondagavond naar Jolanda gemaild en alles verteld.
Ik kwam toevallig op haar site… ik kwam toevallig… niets gebeurt toevallig, dat weet ik nu inmiddels wel. Die woensdag kon ik bij haar terecht voor de kennismaking.
Daar stonden ze, de engelen
Op het moment dat ik Jolanda zag, wist ik: ik ben goed hier. Alles klopte: de locatie, de hond, de kat, de paarden, de stal, de weilanden, de bomen, alles — zelfs de zon.
Want iedere keer dat ik daar was, scheen de zon.
Ik weet nog dat Jolanda de schuifdeur open deed en daar stonden ze: de engelen, met het licht op de achtergrond dat door de flappen scheen. Het was één grote aura van liefde, van saamhorigheid, van niets moet, van jij bent hier op je plek, jij bent niet raar, jij hoeft niet boos te zijn, woede is verdriet en wij gaan jou helpen.
Ik kon alleen maar huilen
Ik weet nog dat er ergens een liedje op de achtergrond speelde en ik alleen maar kon huilen. Het kind in mij met zoveel verdriet dat zo lang vast heeft gezeten.
Zoveel liefde om te geven, zoveel gevoelens die niet geplaatst konden worden. Gevoelens die ik niet kon delen.
De volwassene in mij die altijd wilde vechten, altijd. Zelfs in mijn vorige leven, zelfs in mijn dromen geef ik alles, om er uiteindelijk zelf aan onderdoor te gaan of om mezelf op te offeren.
Altijd de ander, altijd op de tweede plaats.
De bezoeken daarna waren, zoals ik ze noem: bussen van rechts en tankers van rechts.
Van die oja-momenten dat je denkt: WTF.
Gevoelens die je niet zag aankomen, opstellingen met de paarden, de hond die bij me kwam, de poes die bij me lag, de zon, de boom.
Als een kind heb ik gehuppeld in de wei, ik heb mijn liefde aan de paarden mogen geven en zij hebben mij er inzichtenvoor teruggegeven.
Het allermooiste en zwaarste moment was toen Saf voor me stond. Ik dacht dat het mijn vader was (alcoholist geweest in mijn jeugd), maar ik was het zelf — ik stond mezelf in de weg.
Met Jolanda achter mij, haar hand op mijn schouder, en ik met mijn handen op Saf, ben ik tot een inzicht gekomen.
Uiteindelijk kreeg ik het uit mijn strot — die letterlijk en figuurlijk dichtgeknepen zat. Ik heb het losgelaten en tegen Saf gezegd, en hij is naar binnen gewandeld. Dat gevoel was met geen pen te beschrijven.
Jolanda heeft mijn handen vastgepakt en gezegd: “Kijk me aan.” Dat lukte eerst niet.
“Hallo, daar ben je!”
De mooiste woorden in mijn hele leven.
Daar ben je!
JA daar ben ik !!
Ik voel me goed, ik voel me krachtig, ik ben positief, realistisch, een optimist, een doorzetter. Mijn glas is altijd halfvol. Ik ben lief, aardig, ik mag er zijn.
Ik ben Hoogsensitief; dat is niet raar, dat is niet vreemd.
Ik zal altijd opkomen voor mens, dier en onrecht… maar ook voor mezelf, want ik ben het belangrijkste.
Ik geef aan wanneer ik iets niet wil.
Ik moet niets — ik moet ademhalen, anders ga ik dood — maar ik bepaal de regels.
Niet meer vechten, leven in het nu; gisteren is geweest, morgen moet nog komen.
Ik ben er nog lang niet en heb ook geen afscheid genomen van Jolanda en de engelen, maar mijn hart is geheeld, mijn lichaam is beter en mijn hersenen snappen alles beter.
Ieder mens is bijzonder, ieder mens mag er zijn.
We oordelen op uiterlijk, we denken in hokjes, we denken zo omdat we zo zijn opgevoed, we denken zo omdat we denken dat het zo hoort.
Als je doet zoals je altijd hebt gedaan, zul je blijven wie je altijd bent geweest en nooit worden wie je ooit zou kunnen zijn.
Ik ben Angela
Ik kan pagina’s vol schrijven met wat ik daar heb geleerd, wat ik daar heb gevoeld. Het is de meest liefdevolle plek op aarde die ik ooit heb mogen ervaren.
En voor iedereen die twijfelt: niet doen.
De engelen staan voor je klaar. En Jolanda.
xx Angela
